Για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων προτιμώ το λεωφορείο από το ΙΧ. Συχνά, λοιπόν, βρίσκομαι σε λεωφορεία και δημόσιες συγκοινωνίες, μέσα σε πλήθος ανθρώπων, σε πολυσύχναστους σταθμούς και γεμάτα λεωφορεία. Ίσως είναι και ηλικία μου που προχωράει, αλλά ορισμένες συμπεριφορές μού φαίνονται πιο ενοχλητικές από ό,τι παλαιότερα. Μέσα σε ένα γεμάτο με κόσμο λεωφορείο ακούω πίσω μου τις συζητήσεις μιας παρέας νέων 18-20 ετών. Πώς γίνεται μέσα σε τόσο κόσμο να μιλάνε με τόση ελευθεριότητα για την προσωπική τους ζωή και με τόσο ωμό- για να το πω απλά- λεξιλόγιο, σα να ήταν στο δωμάτιό τους ή σα να βρίσκονταν μόνοι τους σε κάποιο τραπέζι μακριά από άλλους; Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε τέτοια περίπτωση, είναι πλέον κάτι συχνό. Σήμερα, δύσκολα κάποιος μεγάλος θα γυρίσει να κάνει παρατήρηση και να απαιτήσει αλλαγή συμπεριφοράς. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και δε θέλει να μπλέκει σε καταστάσεις που δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν. Το γεγονός είναι πως ούτε εγώ αντέδρασα. Αναρωτιέμαι όμως τι σημαίνει αυτή η συμπεριφορά.
Για πολλούς νέους, αγόρια και κορίτσια, με τα λόγια, με το ντύσιμο, με την συναισθηματική διαχυτικότητα, η διάκριση ιδιωτικού και δημόσιου χώρου δε φαίνεται να γίνεται αντιληπτή ούτε και σεβαστή. Νομίζω αυτό σημαίνει πολλά. Όταν ενεργούμε έτσι σημαίνει ότι δεν έχουμε αίσθηση της κοινωνίας, των άλλων ανθρώπων γύρω μας, αλλά και της ίδιας της αντικειμενικής πραγματικότητας. Δε δεχόμαστε την πραγματικότητα, η οποία είναι έξω από μας και ανεξάρτητη από τις επιθυμίες μας. Νομίζουμε ότι η αυθόρμητη συμπεριφορά μπορεί να επιβάλλεται πάντα και παντού. Αναπτύσσεται το ακατέργαστο και αυθαίρετο συναίσθημα, ο αυθορμητισμός και η παρορμητικότητα. Αν μένουμε σε αυτή την τακτική, κάποτε η ίδια η πραγματικότητα θα μας συντρίψει.
Η επικοινωνία με αυτή τη συμπεριφορά και νοοτροπία δεν μπορεί να πάει μακριά ούτε σε βάθος ούτε σε διάρκεια. Δυστυχώς, εδώ έχουμε ένα ευρύτερο πρόβλημα στην κοινωνία μας, δηλαδή, την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Σε αυτό, οι νέοι, χωρίς να το ξέρουν, αντιγράφουν τους μεγάλους, τους αντιγράφουν και προεκτείνουν στα άκρα την αντικοινωνική συμπεριφορά που βλέπουν γύρω τους. Σήμερα, πλέον, το να είσαι έντιμος και αξιοπρεπής είναι μια πράξη αντίστασης, είναι ό,τι ήταν να είσαι αντιστασιακός την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
JA
