Jesuits.gr

Τεύχος 1063

Όλοι οι Έλληνες είμαστε συγκλονισμένοι με τα τελευταία γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας. Η δολοφονία τριών ανθρώπων που εργάζονταν στην τράπεζα Μαρφίν-Εγνατία κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, αλλά και οι πέτρες ορισμένων διαδηλωτών κατά της πυροσβεστικής που πήγε να κατασβέσει τη φωτιά και να σώσει τους υπαλλήλους, όπως και οι κοροϊδίες άλλων διαδηλωτών σε υπαλλήλους της τράπεζας που ζητούσαν βοήθεια, μάς αφήνει άναυδους. Η ψηφοφορία στη Βουλή για την έκγριση των έκτακτων μέτρων που έδειξε τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, και αυτό μας συγκλονίζει. Τι να πούμε; Ότι νέοι άνθρωποι, ‘τα παιδιά μας’ έγιναν φονιάδες; Ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να συνεννοηθούν ακόμη και όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου;

Είναι φανερό σε κάθε άνθρωπο που έχει απλή λογική, ότι η Ελλάδα, αν δεν ομονοήσει για να κάνει μια κοινή και συντεταγμένη προσπάθεια, δε θα καταφέρει να βγει από την κρίση. Αντίθετα, θα συνεχίσει να βυθίζεται στο χάος.

Η σημερινή κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα λάθους μιας μόνο ομάδας ανθρώπων, των πολιτικών ή κάποιων άλλων. Δε φταίνε ούτε και οι ξένοι. Όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση, αλλά η Ελλάδα έχει τους δικούς της λόγους, εξαιτίας των οποίων βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Όλη η ελληνική κοινωνία ακολούθησε, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, μια λανθασμένη πορεία, όπου τα προβλήματα συνεχώς διογκώνονταν και πλήθαιναν.

Την κρίσιμη αυτή στιγμή, η χώρα πρέπει να αποφασίσει τι επιτέλους θέλει, ώστε να ξεπεράσει την αντιφατική συμπεριφορά που την παραλύει και την κάνει να σπαράσσεται. Αν θέλει ή αν δεν θέλει να ανήκει στον πολιτικό και οικονομικό χώρο, στον οποίο πάντοτε βρισκόταν. Θέλει να ανήκει στον πολιτιστικό χώρο της Ευρώπης, να συνεργάζεται με τις χώρες αυτές πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά; Δέχεται τη συνεργασία και τους κανόνες του παιχνιδιού ή δεν τους δέχεται; Δεν είναι δυνατόν ακόμη και στις σημερινές δραματικές συνθήκες, τη μια μέρα να συζητά με τους εταίρους της και την άλλη μέρα να τους βρίζει, τώρα να τους εκτιμά και ύστερα να τους φθονεί, την ημέρα να υπογράφει και το βράδυ να διαγράφει την υπογραφή της, με το ένα χέρι να κατηγορεί και με το άλλο να ζητιανεύει, προς τα έξω να λέει ‘ναι’ και προς τα μέσα να λέει ‘όχι’, από τη μια να ζητάει ξένες επενδύσεις και παράλληλα να τις διώχνει. Αυτός ο άλυτος εσωτερικός διχασμός και σπαραγμός που τόσο καιρό κουβαλάμε, αυτή η αντιφατική στάση, έχουν φέρει την Ελλάδα στην καταστροφή.

Για την αντιφατική συμπεριφορά δε φταίει κανείς άλλος. Ούτε οι άλλοι θα μας προσφέρουν τη λύση. Ή θα το ξεπεράσουμε, ή θα μας καταστρέψει. Αυτό μας ταλαιπωρεί από γενεές γενεών. Θα μπορέσουμε επιτέλους να κάνουμε μια υπέρβαση, να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και την πραγματικότητα για να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και με τους άλλους;

Translate »