Jesuits.gr

Τεύχος 1085

Το κοινό καλό της κοινωνίας, σύμφωνα με την κοινωνική διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι το κύριο θέμα του παρόντος τεύχους. Η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η πρόοδος της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε εξαρτάται από το αν αναγνωρίζουμε και επιδιώκουμε -παράλληλα με το προσωπικό μας συμφέρον- και το γενικότερο συμφέρον. Δε λέμε κάτι νέο αν αναγνωρίσουμε ότι οι Έλληνες υστερούμε δραματικά στο θέμα αυτό και, δυστυχώς, δεν μας απασχολεί το κοινό καλό όλης της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε, αλλά μόνο το ατομικό ή αυτό του μικρού μας κύκλου. Καταλαβαίνουμε πόσο είναι σημαντικό να αντιληφθούμε το πρόβλημα και μέσα στις σημερινές πιεστικές συνθήκες να κάνουμε βήματα αλλαγής και προόδου.

Σε δηλώσεις του κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε ότι η Έλληνες δεν μπορούν να δώσουν άλλο, γιατί έδωσαν όσα μπορούσαν. Με κάθε σεβασμό προς τον Πρόεδρο, με κάθε αναγνώριση της πείρας του, της σοφίας του και της ευαισθησίας του απέναντι στα σημερινά προβλήματα, θα ήθελα από τις γραμμές αυτές να εκφράσω μια διαφορετική προοπτική και ας μη μου καταλογιστεί σαν αλαζονεία. Γιατί, αν οι παραπάνω δηλώσεις ερμηνευτούν ότι ως χώρα  και ως κοινωνία δεν μπορούμε να αλλάξουμε περισσότερο, τότε είναι ένα λάθος μήνυμα.

Το περιθώριο αλλαγών μιας κοινωνίας ορίζεται από την πίεση των προβλημάτων και της πραγματικότητας. Πόσα μπορούμε να αντέξουμε εξαρτάται από το ποιοι είναι οι κίνδυνοι. Είδαμε στη γειτονιά μας τις περιπέτειες πολλών χωρών. Είδαμε την Αλβανία να καταρρέει, είδαμε τη Γιουγκοσλαβία να διαλύεται και να σπαράσσεται, βλέπουμε τι συμβαίνει στη Συρία και στην Αίγυπτο και αλλού. Μια κοινωνία μπορεί να φτάσει εκεί που σε κανονικές συνθήκες δεν φανταζόμαστε. Αν θέλουμε να αποτρέψουμε το κακό, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε όσα είναι αναγκαία.

Το μνημόνιο για την αποφυγή της πτώχευσης της χώρας περιλαμβάνει μια χρηματική υποστήριξη που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία. Αρμοδιότεροι εμού θα πούνε κατά πόσο οι αποτυχίες οφείλονται σε λάθη σχεδιασμού των ξένων και πόσο σε αδυναμία της ελληνικής πλευράς να αλλάξει παλιές συνήθειες και να ξεπεράσει επί μέρους συμφέροντα.

Η αδυναμία όμως της πολιτικής ηγεσίας μας να συμφωνήσει σε ένα κοινό σχέδιο και μια γραμμή εξόδου από την κρίση  οδηγεί τον απλό πολίτη σε απόγνωση. Κάθε κομματική ηγεσία μένει στη δική της γραμμή, στη δική της ιδεολογία, τελικά στο δικό της κόσμο. Αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Δηλώνουμε άραγε τώρα ότι δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;

Και ποιο είναι το συμπέρασμα; Να αλλάξουν οι γύρω μας και η πραγματικότητα; Ξέρουμε ότι η ιστορία και η πραγματικότητα είναι αμείλικτη σε αυτούς που την αγνοούν και της γυρίζουν την πλάτη. Χαϊδεμένα παιδιά στην ιστορία δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν για λίγο, αυτό δεν διαρκεί για πολύ. Η ζωή δεν χαρίζεται απέναντι σε κανέναν. La vie ne fait pas de cadeaux, τραγουδούσε ένας ποιητής. Συνεπώς, αν λέμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε άλλο, δεχθείτε μας όπως είμαστε, είναι μια επικίνδυνη και γλιστερή πλαγιά. Ο Θεός να μη δώσει η χώρα να γνωρίσει τα χειρότερα.

Translate »