Jesuits.gr

«Ο ουρανός παίζεται στην ιστορία των ανθρώπων…»

*Ο π. Joseph Moingt, γεννημένος το 1915, είναι γάλλος Ιησουίτης ιερέας και θεολόγος εξειδικευμένος στην χριστολογία. Εδώ και τριάντα χρόνια, η πίστη του έχει σημαδευτεί από την σύγχρονη εξαφάνιση της πίστης στον Θεό. Και όμως, εξακολουθεί να στοιχηματίζει στην αποκάλυψη του Θεού, που ήρθε στον κόσμο μας στο πρόσωπο του Ιησού του Ναζωραίου. Παρά την ηλικία του, στη συνέντευξη που έδωσε –σημειωτέον – το 2007, έξι χρόνια πριν την εκλογή του πάπα Φραγκίσκου, σε γαλλικό περιοδικό του Τάγματος Ιησουιτών, ξεχωρίζει για τη μεγάλη διαύγειά του, το βάθος της πίστης του και τη δύναμη της πεποίθησής του.
Αν αναρωτιέστε για την πίστη και τη ζωή μετά θάνατον, ίσως αυτή η συνέντευξη να σας δώσει μια προοπτική.

-Ποια είναι η εικόνα του Θεού που έχετε;
J.M.: Ο θάνατος του Θεού, που κατακλύζει τη σύγχρονη κοινωνία και σκέψη, έγινε επίμονο ερώτημα, που συνέβαλε στο σχηματισμό της εικόνας του Θεού που έχω σήμερα. Ενός Θεού φτωχού, ταπεινού, Πατέρα ολόκληρης της ανθρωπότητας που επιμένει να αναζητά τη δόξα της στον ίδιο τον εαυτό της, ακόμη κι αν δεν την βρίσκει αρκετά εκεί… Για το λόγο αυτό δεν επιθυμώ να διαχωρίσω την πίστη μου στον Θεό από την πίστη μου στο μέλλον του ανθρώπου. Αν το έκανα, θα πρόδιδα εκείνο που, για μένα, αποτελεί την ταυτότητα του Θεού. Πιστεύω ότι ο ουρανός δεν παίζεται στα ύψη, αλλά μέσα στην ιστορία των ανθρώπων, σε αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «το αόρατον της Ιστορίας». Δεν αναζητώ και δεν παρακολουθώ τα σημεία μιας αποκατάστασης της Εκκλησίας ή της πίστης του Θεού μέσα στον κόσμο, αλλά η πίστη μου είναι προσανατολισμένη προς το μέλλον. Πιστεύω ότι έτσι θα ξαναβρώ εκείνο που θα μπορούσε να είναι ο προσανατολισμός της πίστης του Ιησού μπροστά στον θάνατό του. Τη στιγμή που η μεσσιανική κλήση του θρυμματίζεται, θέτει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού.

-Τι σας εμποδίζει να πέσετε στην απαισιοδοξία;
J.M.: Η πίστη μου στην ανάσταση του Ιησού. Εξαιτίας αυτής, δεν νομίζω ότι η περιπέτεια του Ιησού μπορεί να αποτύχει, παρόλο που θα μπορούσα να πω –όπως κατά την εποχή του προφήτη Ιερεμία: Ο Θεός εγκατέλειψε τη γη. Όμως η πίστη δεν προέρχεται από κάποια γνώση. Είναι πάντοτε μια δέσμευση. Παίζω τη ζωή μου εδώ κάτω, στη γη, ακόμη κι αν συμβεί το μέλλον να μην ανταποκρίνεται στην προσδοκία μου. Αυτή η πίστη δεν επηρεάζεται από την πιθανότητα να κάνω λάθος, ίσως επειδή δεν αναζητώ σημάδια ή βεβαιότητες. Η μόνη βεβαιότητα του Χριστού ήταν η σχέση του με τον Πατέρα του, στην αποστολή του από τον Πατέρα του. Για το πού θα οδηγούσε, δε γνώριζε τίποτα. Αποπειράθηκε να το αποκρυπτογραφήσει διαμέσου των Γραφών και των σημείων των καιρών. Η πίστη μου δεν έχει άλλη βεβαιότητα. Το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μπορώ να αμφιβάλω, είναι ότι μου δίνει τη δύναμη να αντέχω και να δεσμεύομαι. Ενώ μπορεί να έχω την εντύπωση ότι θα πέσω πάνω στον τοίχο, πηγαίνω εν ηρεμία και χαρά. Έτσι βιώνω την ανάσταση του Ιησού: υπό τη μορφή μιας πρόσκλησης του Πνεύματός του μέσα μου.

-Ποια ερωτήματα θέτει ο σημερινός κόσμος στην πίστη;
J.M.: Η θρησκεία έχει αποσυρθεί πλέον από τον μηχανισμό της κοινωνίας και ο άνθρωπος απελευθερώθηκε από την ιδέα του Θεού. Αυτό θέτει ένα ριζικό ερώτημα για τη σχέση του Θεού με τον κόσμο, για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Για το λόγο αυτό, κατά τη γνώμη μου, η πίστη ολοένα και περισσότερο εκφράζεται σε όρους νοήματος, και ο πιστός θα πρέπει να αναμειγνύεται στις υποθέσεις της κοινωνίας, πιο πολύ απ’ ό,τι στις υποθέσεις της Εκκλησίας. Θα του ζητηθεί να βοηθήσει στην γέννηση λίγης ελπίδας μέσα σε μια κοινωνία, της οποίας οι ορίζοντες θα είναι φραγμένοι από την κλιματική απορρύθμιση ή από άλλα ζητήματα πολύ σοβαρά. Όμως εξίσου, αυτά τα ζητήματα δεν θα μειώσουν τη σημασία του δεσμού του Ιησού με τον Θεό, ή του δεσμού του Θεού με την ανθρωπότητα, αφού αυτός ο δεσμός περνά από τον δεσμό του με τον Χριστό. Πιστεύω ότι αυτό θα ανατρέψει τη σχέση της Εκκλησίας με τις άλλες θρησκείες, διότι το πρόβλημα του Θεού θα τεθεί ολοένα και περισσότερο, για εκείνη, μέσω του Χριστού. Ή, δεν θα τεθεί πλέον στον κάποτε χριστιανικό κόσμο.

-Εάν η Εκκλησία πρέπει να φέρει μαρτυρία του Χριστού μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, τι πρέπει να προσέξει;
J.M.: Περιμένω από την Εκκλησία να ευθυγραμμιστεί περισσότερο με το Ευαγγέλιο. Να μάθει από το Ευαγγέλιο τον αληθινό ανθρωπισμό που ανταποκρίνεται στο σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Αλλά πιστεύω ότι αυτό δεν θα γίνει χωρίς βαθιές μεταλλάξεις. Θα πρέπει να πιστέψει ακόμη περισσότερο στην δωρεάν προσφορά του Θεού και να κατακτήσει η ίδια περισσότερη δωρεάν προσφορά, δηλαδή να δίνει, όχι τον ίδιο τον πλούτο της, αλλά να δίνει ως απάντηση στις ανάγκες των ανθρώπων: «Δώστε τους εσείς να φάνε», λέει ο Χριστός (Λκ 9, 11-17). Ο Θεός ποτέ δεν θέλησε να συγκεντρωθούν όλοι οι άνθρωποι μέσα σε ναούς για να τον λατρέψουν. Θέλει να μας θέσει στην υπηρεσία των άλλων ανθρώπων, χωρίς η Εκκλησία να περιμένει κάποια αμοιβή βλέποντας ξανά τα πλήθη να δέχονται την ίδια. Γι’ αυτό, η Εκκλησία πρέπει να ξαναβρεί το νόημα της αποστολής του Αγίου Πνεύματος, το οποίο δημιουργεί τη σχέση μεταξύ του Πατέρα και του Υιού, μεταξύ των ανθρώπων. Εργάζεται στην καρδιά της ανθρωπότητας, και οικοδομεί το Σώμα του Χριστού στο αόρατον της Ιστορίας. Είναι μια παλαιά ιδέα που δανείζομαι από τον άγιο Ειρηναίο: «Το Άγιο Πνεύμα ήλθε να κατοικήσει στον Ιησού για να εξοικειωθεί να κατοικεί στους ανθρώπους». Δε μιλάμε για την απομόνωσή του και τον διαχωρισμό του από τον Χριστό. Αλλά χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η τελευταία μεταμόρφωση του Θεού είναι να κατοικεί στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και η μοίρα του παίζεται εκεί, μαζί μας.

 

Translate »