ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;
Ίσως αυτή η ερώτηση να μην είναι πιεστική για σένα. Ίσως νομίζεις ότι ξέρεις απόλυτα τι πρέπει να κάνεις, και κυρίως τι οι άλλοι (ο προϊστάμενος, ο σύζυγος, τα παιδιά, οι γονείς, η κυβέρνηση) θέλουν να κάνεις. Το πρόβλημα δεν είναι το να ξέρει κανείς τι να κάνει, αλλά το να ολοκληρώσει όλα όσα έχει να κάνει. Και όταν έχει λίγο ελεύθερο χρόνο, κάνει αυτό που θέλει, χωρίς να το σκέφτεται και πολύ.
Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, οι περισσότεροι από εμάς κάθε τόσο ρωτάμε «τι πρέπει να κάνω;». Κάποιες φορές, αυτή η ερώτηση γίνεται εξαιρετικά σημαντική: ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλες αποφάσεις για το πώς πρέπει να περνάμε το χρόνο μας και να ξοδεύουμε τα χρήματά μας, αποφάσεις για τη δουλειά μας, για οικογενειακά προβλήματα, για διλήμματα που αφορούν συναδέλφους και φίλους μας. Η ερώτηση «τι θα έπρεπε να κάνω;» σιγοβουίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ενώ συνεχίζουμε να εκτελούμε καθημερινές δουλειές: πώς να διαχειριστούμε τη λίστα με τις δουλειές που έχουμε στο σπίτι και στη δουλειά. Πόσα χρήματα μπορούμε να ξοδέψουμε για την ένδυσή μας, το φαγητό μας ή τη διασκέδασή μας. Πότε να επισκεφθούμε τον άρρωστο γείτονά μας ή να κάνουμε εκείνο το τηλεφώνημα που αναβάλλουμε τόσο καιρό. Πώς να αγαπάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ή ακόμη κι εκείνους που μας τρελαίνουν.
Οι χριστιανοί χρειάζεται να παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις ερωτήσεις. Από μιας απόψεως, το να βρίσκουμε καλές απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι η χριστιανική ζωή, τουλάχιστον η χριστιανική ζωή όπως την ζούμε κάθε μέρα. Το να αγωνιζόμαστε να ζούμε σαν χριστιανοί, σημαίνει να βρίσκουμε τους καλύτερους τρόπους ώστε να απαντάμε εν αγάπη στις περιστάσεις της ζωής μας. Η ζωή μάς παρουσιάζει μια ατελείωτη διαδοχή ευκαιριών να φέρουμε την αγάπη του Θεού στους άλλους ανθρώπους, να ενεργούμε ενάρετα, να επιτελούμε το έργο του Χριστού. «Παντού υπάρχει καλό που μπορεί να γίνει», έλεγε ο ιησουίτης π. Pierre Favre. «Παντού υπάρχει κάτι που μπορεί να φυτευθεί και να δρέψουμε τους καρπούς του». Διαρκώς κάνουμε επιλογές γι’ αυτά τα πράγματα. Και καθώς επιλέγουμε, σταδιακά γινόμαστε το είδος του ανθρώπου που μας προόρισε ο Θεός.
Ως χριστιανοί, πιστεύουμε ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει να κάνουμε αυτές τις επιλογές. Ο Ιησούς το υποσχέθηκε: «Το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, τον οποίο ο Πατέρας θα στείλει στο όνομά μου, θα σας διδάξει τα πάντα και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα σας έχω πει εγώ» (Ιω 14:26). Οι χριστιανοί εξαρχής έχουν επικαλεστεί τη βοήθεια του Θεού στη λήψη αποφάσεων. Το πρώτο που έκαναν οι απόστολοι μετά την ανάληψη του Ιησού, ήταν να επιλέξουν τον αντικαταστάτη του Ιούδα ως το δωδέκατο μέλος. Διάλεξαν δύο άνδρες και προσευχήθηκαν: «Εσύ, Κύριε, που ξέρεις τις καρδιές όλων, δείξε μας ποιον από τους δύο αυτούς διάλεξες να αναλάβει τη θέση στο λειτούργημα αυτό» ( Πράξ 1:24-25). Από τότε, οι χριστιανοί προσεύχονται για την καθοδήγηση του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα είναι ενεργό στη ζωή μας. Αν το επικαλεστούμε και μάθουμε πώς να το ακούμε, θα λάβουμε την καθοδήγηση για τις επιλογές μας. Θα είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι θέλει ο Θεός.
«Τα πάντα δοκιμάζετε», γράφει ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς (1 Θεσ. 5:21). «Δοκιμάζετε τα πνεύματα ώστε να δείτε αν προέρχονται από τον Θεό», λέει ο απόστολος Ιωάννης (Α΄ Ιω 4:1). Στη διάρκεια των αιώνων, η Εκκλησία ανέπτυξε μια βαθιά κατανόηση του τρόπου με τον οποίο μπορεί να το κάνει αυτό. Λέγεται διάκριση, είναι μια δεξιότητα και μια τέχνη, μια ουσιαστικά πνευματική διαδικασία που έχει τις ρίζες της στην προσευχή, αλλά και σε μια μεθοδολογία, και είναι κάτι που μπορούμε να διδαχθούμε και να βελτιωθούμε σ’ αυτό με τον καιρό.
ΤΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Ο δάσκαλός μας στην διάκριση είναι ο άγιος Ιγνάτιος Λογιόλα, ο ιδρυτής των ιησουιτών, συγγραφέας των «Πνευματικών Ασκήσεων», και σπουδαία προσωπικότητα τόσο της κοσμικής όσο και της θρησκευτικής ιστορίας. Οι ιησουίτες έγιναν ένα ιεραποστολικό τάγμα που απλώθηκε σε όλο τον κόσμο, μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις ανανέωσης του καθολικισμού κατά τον 16ο αιώνα, και δημιουργοί ενός εκπαιδευτικού συστήματος που μεταμόρφωσε την Ευρώπη και άλλα μέρη του κόσμου. Η Ιγνατιανή Πνευματικότητα είχε τεράστια επίδραση, που ξεπέρασε τους ιησουίτες. Διαμόρφωσε την χαρακτηριστική προσανατολισμένη προς τα έξω, ενεργό θεώρηση του κόσμου. Πολλοί θεωρούν ότι οι «Πνευματικές Ασκήσεις» του Ιγνατίου είναι το μοναδικό βιβλίο για την προσευχή και την πνευματική ζωή που έχει τόση επιρροή παγκοσμίως.
Η Ινγατιανή Πνευματικότητα έχει τις ρίζες της σε μια εμπειρία μεταστροφής που ο Ιγνάτιος είχε στην ηλικία των τριάντα ετών. Γεννημένος στην περιοχή των Βάσκων της βόρειας Ισπανίας, ο νεαρός Ιγνάτιος είχε μια άτακτη ζωή ως αυλικός στην αυλή της Ναβάρας και αργότερα ως ιππότης στο στρατό του Δούκα της Ναβάρας. Το 1521 τραυματίστηκε σοβαρά στη μάχη, και πέρασε έναν χρόνο αναρρώνοντας στο σπίτι. Εκεί είχε μια εμπειρία βαθύτατης μεταστροφής προς τον Χριστό. Εγκατέλειψε την καριέρα του ως στρατιωτικός, απαρνήθηκε τα προνόμια της κοινωνικής τάξης του και σάλπαρε για έναν προορισμό που τον οδήγησε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους νεωτεριστές και πνευματικούς συγγραφείς της Εκκλησίας.
Η βασική ενόραση του Ιγνατίου ήταν ότι ο Θεός μας μιλά διαμέσου της ευμετάβλητης θάλασσας των συναισθημάτων, των ενοράσεων και διαισθήσεων της συναισθηματικής ζωής μας. Οι επιθυμίες μας παίζουν σημαντικότατο ρόλο. Οδηγούμαστε εκτός πορείας από «άτακτες προσκολλήσεις» – επιθυμίες που μας παρεκτρέπουν και καταπνίγουν τις βαθύτερες και πιο αληθινές επιθυμίες μας. Οι βαθύτερες επιθυμίες μας είναι να γνωρίσουμε και να υπηρετήσουμε τον Θεό. Οι επιλογές που κάνουμε αφορούν το πώς εκπληρώνουμε αυτές τις επιθυμίες στις συγκεκριμένες περιστάσεις της ζωής μας. Ο Ιγνάτιος πίστευε ότι οι βαθύτερες επιθυμίες μας τοποθετήθηκαν στην καρδιά μας από τον Θεό. Έτσι, όταν ανακαλύπτουμε τι πραγματικά θέλουμε, ανακαλύπτουμε τι θέλει και ο Θεός.
JA
