Οι ισχυρισμοί του επισκόπου R. Williamson, ότι το Ολοκαύτωμα των Εβραίων κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρξε πραγματικά, πέρασαν στα ψιλά των ελληνικών ΜΜΕ. Διεθνώς, όμως, προκλήθηκε σάλος και, ιδιαίτερα στη Γερμανία και τη Γαλλία, δημιουργήθηκε μείζον θέμα για την Καθολική Εκκλησία. Οι δηλώσεις αυτές ήταν μια παλαιότερη συνέντευξη που παρουσιάστηκε από τη σουηδική τηλεόραση στις 21 Ιανουαρίου. Την ίδια μέρα, ο πάπας Βενέδικτος υπέγραφε την άρση των αφορισμών τεσσάρων επισκόπων, μεταξύ των οποίων και ο Williamson, όλοι μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης «Άγιος Πίος Ι΄». οι τέσσερις επίσκοποι χειροτονήθηκαν το 1988 χωρίς την έγκριση του τότε πάπα Ιωάννη Παύλου και αυτό επέσυρε τον αφορισμό τους Η οργάνωση αυτή, που αριθμεί περίπου 150 με 200 χιλιάδες μέλη διεθνώς, είναι μια παράλληλη Εκκλησία σαν τους δικούς μας παλαιοημερολογίτες. Άκρως συντηρητικοί, βρίσκονται σε αντίθεση με την ιεραρχία και ακολουθούν το παλιό λατρευτικό τυπικό στα λατινικά. Εκκλησιαστικά, τα μέλη της είναι σε «αργία», δηλαδή δεν επιτρέπεται σε αυτούς καμιά εκκλησιαστική πράξη. Η οργάνωση, επίσης, απορρίπτει τη Β’ Σύνοδο του Βατικανού και τις αποφάσεις της, δηλαδή ό,τι έκανε η Καθολική Εκκλησία τα τελευταία 60 χρόνια. Ιδιαίτερα, η ελευθερία της συνείδησης, ο διάλογος με ετερόδοξους και αλλόθρησκους είναι «κόκκινο πανί» για τα μέλη της οργάνωσης, εφόσον, κατ’ αυτούς, όλα αυτά αποτελούν άρνηση της Αλήθειας. Η οργάνωση, όμως προσελκύει και πιστούς οι οποίοι νοσταλγούν το παλιό λατινικό τυπικό, χωρίς άλλες ιδεολογικές και πολιτικές προσχωρήσεις.
Η απόφαση του πάπα ήταν μια πράξη καλής θελήσεως προς την οργάνωση αυτή, ώστε, στη συνέχεια, να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να αναζητήσουν λύση στα προβλήματα.
Τα διεθνή ΜΜΕ παρουσίασαν την άρση των αφορισμών ως αποκατάσταση και ενσωμάτωση της εν λόγω οργάνωσης στην Καθολική Εκκλησία και, συνεπώς, έμμεσα, ως αποδοχή των θέσεων αυτής: δηλαδή, ακροδεξιά πολιτική τοποθέτηση, αντισημιτικά αισθήματα (θέμα ιδιαίτερα λεπτό για τη Γερμανία), αμφισβήτηση των κατευθύνσεων της Καθολικής Εκκλησίας τα τελευταία χρόνια (θέμα επίσης λεπτό για τη Γαλλία, όπου βρίσκονται τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης).
Πρέπει, όμως, να διευκρινίσουμε ότι οι θέσεις της οργάνωσης και οι τοποθετήσεις του επισκόπου Williamson, τον οποίο η ίδια η οργάνωση αποκήρυξε, ουδέποτε υπήρξαν θέσεις του πάπα Βενέδικτου ή της Καθολικής Εκκλησίας. Πράγματι, η άρση των αφορισμών δε σημαίνει ένταξη στο σώμα της Εκκλησίας, όπως η άρση των αφορισμών μεταξύ Καθολικών και Ορθόδοξων από τον πάπα και τον πατριάρχη το 1964 δε σήμαινε αυτομάτως την ένωση των δύο Εκκλησιών, αλλά ήταν η πόρτα που άνοιξε στο διάλογο. Οι οξύτατες κατηγορίες προς τον πάπα Βενέδικτο ήταν, επί της ουσίας της υπόθεσης, άδικες.
Από την πλευρά της Αγίας Έδρας υπήρξε σειρά επικοινωνιακών λαθών. Το θέμα το χειρίστηκε μια μικρή ομάδα με εντολή του πάπα χωρίς ευρύτερη ενημέρωση. Έτσι, στην αρχή της κρίσης, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι επίσκοποι φάνηκε ότι δεν παρακολούθησαν την υπόθεση και δεν ήξεραν τι εξηγήσεις να δώσουν. Ακόμη και η Γραμματεία της Αγίας Έδρας που χειρίζεται τις σχέσεις με τους Εβραίους δεν ήξερε τι να πει. Αυτή η αμηχανία όξυνε την κρίση.
Υπάρχουν, όμως, προβλήματα και από την πλευρά των ΜΜΕ. Η άρση των αφορισμών δε σημαίνει απλή επανένταξη, όπως συχνά και με ανακρίβεια παρουσιάστηκε και ακόμη λιγότερο σημαίνει αποδοχή των θέσεων του επισκόπου Williamson. Παλαιότερα, σε διάλεξη του πάπα στη Ρατισβόννη, μια παραπομπή στα λόγια ενός αυτοκράτορα του Βυζαντίου περί βιαιότητα τους Ισλάμ αποδόθηκε απλά στον ίδιο τον πάπα και αυτό προκάλεσε κρίση με το μουσουλμανικό κόσμο. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι οι ειδήσεις και η επικοινωνία πρέπει να προσαρμόζονται στα σποτ των 20-30 δευτερολέπτων για τα νέα της τηλεόρασης και στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι δημοσιογράφοι. Αν κάτι δεν προσαρμόζεται μπορεί εύκολα να κοπεί και να ακρωτηριαστεί. Μετά, όποιον πάρει η μπόρα.
JA
