Jesuits.gr

Τεύχος 1070

Μια φορά, ο άγιος Φραγκίσκος (περί το 1200 μ.Χ.) περπατούσε με το συνάδελφό του, τον αδελφό Λέοντα, μέσα στη νύχτα, στη βροχή, πεινασμένοι, κουρασμένοι και κατάκοποι. Ρωτάει ο άγιος Φραγκίσκος το συνάδελφό του:

-Φρα Λεόνε, τι είναι κατά τη γνώμη σου η αυθεντική και τέλεια χαρά;

-Δεν ξέρω, τι είναι; απαντά αυτός. Υπάρχει τέλεια χαρά;

-Να σου πω, απαντά ο άγιος. Ας υποθέσουμε ότι φτάνουμε στο μοναστήρι, όπου πάμε και ζητάμε κατάλυμα. Εκεί, όμως, θυμώνουν που τους ενοχλούμε, και μας διώχνουν, μας βρίζουν, μας κακομεταχειρίζονται και βρισκόμαστε πάλι στη νύχτα, βρεγμένοι, κουρασμένοι και διωγμένοι. Αυτή είναι η τέλεια χαρά.

Για πολλά χρόνια αυτή η ιστοριούλα του αγίου Φραγκίσκου μου έμεινε ακατανόητη και την έθαψα σε κάποια γωνιά της μνήμης μου. Τώρα, με τη νοσηλεία μου στο νοσοκομείο, όπου βρέθηκα με σπασμένο πόδι, την ξαναθυμήθηκα, και νομίζω ότι την κατάλαβα.

Αυτό που εννοεί ο άγιος είναι ότι η τέλεια χαρά δεν προέρχεται από τα γεγονότα που ζούμε, από το τι συμβαίνει στη ζωή μας, παρότι συνήθως από εκεί περιμένουμε τη χαρά. Θέλει να πει ότι η αυθεντική χαρά πηγάζει από τον εσωτερικό άνθρωπο, από την καρδιά του. Όταν βρούμε το Θεό, όταν συμφιλιώθούμε με τον εαυτό μας, όταν αναγνωρίσουμε το Θεό ως πατέρα με πιστή αγάπη προς εμάς και ακούραστο παιδαγωγό μας, όταν γνωρίσουμε και αγαπήσουμε το Θεό και το συνάνθρωπό μας, τότε βρίσκουμε το δρόμο μας και νόημα στη ζωή μας και από την καρδιά μας αναβλύζει μια χαρά αυθεντική και αστείρευτη. Αυτή η πηγή φωτίζει τότε ό,τι ζούμε.

Έτσι ο άγιος Φραγκίσκος έλεγε: “Και να μας διώξουν κακήν κακώς, εμείς δε θα πάψουμε να είμαστε χαρούμενοι”.

Όπου κι αν είμαστε, λοιπόν, στην οικογένεια, στο σπίτι, στο νοσοκομείο ή αλλού, η αυθεντική χαρά πηγάζει εκ των έσω. Ακόμη κι αν χώματα πολλά πέφτουν και την καλύπτουν καμιά φορά, η πηγή αυτή δε σταματά να αναβλύζει, θα ανοίξει το δρόμο της και θα φτάσει στην επιφάνεια, θα δροσίσει και θα φωτίσει.

Translate »