Κάθε μέρα που περνάει βλέπουμε ότι τα πράγματα στη χώρα μας γίνονται όλο και πιο κρίσιμα, ότι η κοινωνική κατάσταση βαλτώνει. Τι μας κατευθύνει και πού οδηγούμαστε; Ποια είναι η πηγή των προβλημάτων μας και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε;
Μπαίνουμε τώρα σε μια επικίνδυνη φάση υστερίας και αυτοκαταστροφής. Στον ημερήσιο τύπο και στην ελεύθερη έκφραση, στο διαδίκτυο, οι ύβρεις κατά των “άλλων” γίνονται όλο και πιο βαριές. Τα ονόματα της Μέρκελ, των Γερμανών και πολλών άλλων περιβάλλονται με χυδαιότητες και έξαλλες κατηγορίες. Βολευόμαστε στο ψέμα ότι για όλα φταίνε οι ξένοι και μερικές δεκάδες Ελλήνων πολιτικών. Αυτό λέγεται ανανδρία μπροστά στην αλήθεια. Όσο αληθινό κι αν είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι και θύμα των στρεβλώσεων της διεθνούς οικονομίας, οι βασικές αιτίες των προβλημάτων μας είναι εσωτερικές και αν δεν νοικοκυρέψουμε στοιχειωδώς τα του οίκου μας, δε θα έχουν αξιοπιστία για καμιά πρόταση ή διαμαρτυρία. Ας μην ξεχνάμε ότι πρώτα κατέρρευσε η ελληνική οικονομία και μετά ήρθε το μνημόνιο. Με ή χωρίς μνημόνιο, η κατεστραμμένη οικονομία θα μας ακολουθεί παντού.
Τώρα στρεφόμαστε φανατικά εναντίον του μνημονίου και των ξένων, σαν να ήταν αυτοί οι ένοχοι, το Άλφα και το Ωμέγα των αιτίων των δυσκολιών μας.
Πρέπει να δεχθούμε να αλλάξουμε και από τη δική μας μεριά τα κακώς κείμενα. Και δεν φταίνε μόνο “οι τράπεζες και τα διαπλεκόμενα”. Και η αριστερά με τις “αριστερές της ιδέες και πολιτικές” πρέπει να αναγνωρίσει τις βαριές ευθύνες που έχει για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας. Η φανατισμένη έχθρα προς τους άλλους, η τυφλή μετάθεση ευθυνών, είναι δρόμος επικίνδυνος. Αν συνεχιστεί αυτή η συμπεριφορά, θα καταλήξει σε παραλογισμούς εκτός πραγματικότητας.
Εδώ και καιρό, δηλαδή από τη μεταπολίτευση, ως άτομα και ως λαός αποκτήσαμε μια ελευθερία που παλαιότερα δεν είχαμε. Ξεχάσαμε όμως ότι η ελευθερία θέλει αρετή, θέλει αυτοπειθαρχία και συνείδηση του γενικότερου συμφέροντος. Έτσι η ελευθερία ξέπεσε σε ανομία, σε αυθαιρεσία, σε ατέλειωτες καταχρήσεις, σε αναίδεια και αντικοινωνική συμπεριφορά.
Είναι επίσης κάποια χρόνια που αποκτήσαμε κάποια οικονομική ευμάρεια, μεγαλύτερη από πριν, βασισμένη κατά μεγάλο μέρος, σε επιδοτήσεις και δανεικά. Ήταν σα να πήρε ένα παιδί μια πιστωτική κάρτα. Σε λίγο καιρό φόρτωσε με χρέη τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό και πολιτικό. Είναι και θρησκευτικό. Δεν είναι δυνατό να είναι αυθεντικά χριστιανός ένας άνθρωπος αλαζών, που αρνείται την πραγματικότητα και είναι ανίκανος να γνωρίσει τις πράξεις του και να δει τον εαυτό του. Γίνεται τόσο κουφός και σκληρόκαρδος που δεν τον διαπερνά πια τίποτε.
Τουλάχιστον εμείς οι καθολικοί πρέπει να δούμε την ηθική και πνευματική όψη του θέματος. Θα ήταν τραγικό, δηλαδή, εμείς που νιώσαμε τόσο έντονα το κύμα του φανατισμού και της εξαλλοσύνης εναντίον μας κατά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, να πέσουμε τώρα σε παρόμοιο τυφλό φανατισμό.
Εδώ πλέον δεν παίζεται μόνο η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας. Παίζεται η σωτηρία της ψυχής μας.
JA
