Οι σύντροφοι δίνουν τους όρκους τους
Ο Ιγνάτιος συγκέντρωσε γύρω του έξι συντρόφους. Στις 15 Αυγούστου 1534, ένας από αυτούς, ο Pierre Favre, τέλεσε τη Θεία Λειτουργία σε ένα παρεκκλήσι στη Μονμάρτη, όπου όλοι τους έδωσαν τους όρκους της πτωχείας και της αγνότητας, και επιπλέον υποσχέθηκαν ότι με την ολοκλήρωση των σπουδών τους, θα πραγματοποιούσαν προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.
Τον επόμενο χρόνο, ο Ιγνάτιος αρρώστησε κι επέστρεψε στην πατρίδα του για να αναρρώσει. Προτού φύγει από το Παρίσι, οι σύντροφοι είχαν συμφωνήσει να σμίξουν το 1537 στη Βενετία, ώστε να πάρουν πλοίο για την Ιερουσαλήμ και να εκπληρώσουν τον όρκο τους. Τέσσερις μήνες μετά, στη γενέτειρά του, ο Ιγνάτιος, πάντα αεικίνητος, θεώρησε ότι μπορεί να ταξιδέψει.
Έφτασε στη Βενετία δεκαοχτώ μήνες νωρίτερα, το φθινόπωρο του 1535 και αξιοποίησε όλο το χρόνο της αναμονής του μελετώντας πλήρως τη Θεολογία. Η συμφωνημένη συνάντηση πραγματοποιήθηκε, αλλά οι σύντροφοι μάταια περίμεναν κάποιο πλοίο που θα έφευγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, καθώς, πέρα από τους συνήθεις κινδύνους των ανέμων και του καιρού, είχε προστεθεί και ο πόλεμος με τους Οθωμανούς. Όμως, εκείνο που συνέβη κατά την αναμονή τους ήταν πολύ σημαντικότερο από οποιοδήποτε προσκύνημα.
Τρελοί για τον Χριστό
Οι σύντροφοι έγιναν «τρελοί για τον Χριστό». Τον Ιούλιο του 1537, η μικρή ομάδα έφυγε από τη Βενετία και έφτασε έξω από τα τείχη της πόλης Vicenza, στην Βόρειο Ιταλία. Οι ειδικοί στην Θεολογία, από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, κήρυτταν στην ‘ιταλική’. Περισσότερο, όμως, από το κήρυγμα, βοήθησαν τους φτωχούς και τους αρρώστους, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι ζούσαν στην απόλυτη ένδεια. Όλοι, με τη σειρά τους, αρρώστησαν, κρύωναν, πεινούσαν, και όμως, ήταν εκστατικά ευτυχισμένοι. Φέρνοντας την αγάπη του Χριστού στους φτωχούς και τους αρρώστους, ενώ οι ίδιοι ζούσαν με τον λιτότερο τρόπο ζωής, αυτοί οι άνδρες είχαν βρει την βαθύτερη χαρά.
Κατά το χρόνο αναμονής τους για το ταξίδι στους Αγίους Τόπους, ο Ιγνάτιος και όσοι από τους συντρόφους δεν ήταν ακόμη ιερείς, χειροτονήθηκαν στις 24 Ιουνίου 1537, στη γιορτή της γέννησης του αγίου Ιωάννη Βαπτιστή.
Στις αρχές τους 1537, οι σύντροφοι που τώρα είχαν γίνει εννιά, αποφάσισαν να πάνε στη Ρώμη, ώστε να θέσουν τον εαυτό τους στη διάθεση του Πάπα.
Λίγα χιλιόμετρα από την πόλη, ο Ιγνάτιος είχε ένα αξιομνημόνευτο όραμα: ο Θεός Πατέρας τον τοποθέτησε με τον Υιό του, να κουβαλάει το σταυρό Του.
Η Συντροφιά του Ιησού
Ο Ιγνάτιος και οι σύντροφοί του, για πολύ καιρό και μετά από βαθύ στοχασμό και προσευχή, θεώρησαν ότι έφτασε η στιγμή να δεθούν μεταξύ τους επισήμως. Η απόφασή τους ήταν ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικοί μαζί, παρά χωριστά. Έτσι, το 1540, με την ευλογία του Πάπα Παύλου Γ΄, γεννήθηκε η Συντροφία του Ιησού.
Αφιερώθηκαν στην διδασκαλία, στο κήρυγμα του λόγου του Θεού, στην εργασία με τους φτωχούς και τους αρρώστους στις φτωχογειτονιές των ευρωπαϊκών πόλεων, και στα ταξίδια σε μακρινούς προορισμούς, για να κηρύξουν τον Χριστό σε λαούς που η Ευρώπη γνώριζε τότε για πρώτη φορά. Το νέο μοναχικό τάγμα είχε επιλέξει να είναι ευέλικτο, ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας εκείνης εποχής: είχαν αφήσει πίσω τους πια το μοναστηριακό τρόπο ζωής, κατά τον οποίο συναντιόνταν πολλές φορές την ημέρα για να υμνήσουν τον Θεό ως κοινότητα. Είχαν αφήσει πίσω τους και την απαίτηση να φορούν χαρακτηριστικά ενδύματα. Τώρα, ο καθένας από τους συντρόφους λάτρευε τον Θεό με τον τρόπο που εκείνος θεωρούσε καλύτερο, και ήταν εντελώς ελεύθερος να απαντήσει στις ανάγκες των ανθρώπων γύρω του.
Η ‘κοινότητα’ των Ιησουιτών θα αποτελείτο από άνδρες μορφωμένους, που μπορούσαν να συζητήσουν επί των δικών τους όρων με τους μεταρρυθμιστές. Ήταν άνδρες που δεν σαγηνεύονταν από την επίγεια δύναμη και τον πλούτο. Ήταν άνδρες που ήθελαν να αναζωπυρώσουν στους άλλους ανθρώπους την αγάπη για τον Χριστό και ήταν πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε για τη μεγαλύτερη δόξα του Θεού.
Ο στρατιώτης γίνεται ο Γενικός Ηγούμενος
Ο Ιγνάτιος Λογιόλα εξελέγη από τους πρώτους συντρόφους Γενικός Ηγούμενος της Συντροφίας του Ιησού και συνδέθηκε με μια έδρα στη Ρώμη.
Από εκεί, έγραφε επιστολές σε άνδρες οι οποίοι, όπως ο Φραγκίσκος Ξαβέριος, είχαν παρόμοια φήμη μ’ εκείνον.
Με τις επιστολές αυτές ο Ιγνάτιος ενθάρρυνε, επέπληττε, υπέβαλλε αιτήματα, εξιστορούσε καθημερινά γεγονότα ή εξαιρετικά κατορθώματα.
Ο Ιγνάτιος, στρατιώτης και αργότερα προσκυνητής, έμαθε να παρακολουθεί άλλους να κάνουν περιπετειώδη κατορθώματα, ενόσω ο ίδιος, επί δεκαέξι χρόνια, επόπτευε και οργάνωνε την οικοδόμηση του Τάγματος του Ιησού και τα κινήματά του σε όλον τον κόσμο.
Ο ιδρυτής του Τάγματος Ιησουιτών πέθανε στο δωμάτιό του μόνος του, παρουσία του Κυρίου, τις πρώτες ώρες της 31ης Ιουλίου 1556, στα 65 χρόνια του.