Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία πολλοί χριστιανοί και πολλές χριστιανικές κοινότητες έχουν χάσει την αίσθηση της μετάνοιας. Αυτό το βλέπουμε όταν ακούμε πολλούς να λένε «δεν έχω αμαρτίες». Αλλά αυτό το λέγανε πολλοί και παλαιότερα. Όμως, το χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι η σημερινή εγκατάλειψη της εξομολόγησης. Δεν θα δούμε πλέον τις ουρές στα εξομολογητήρια που βλέπαμε παλαιότερα, ιδίως πριν τις μεγάλες γιορτές του Πάσχα ή των Χριστουγέννων. Νομίζουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από μετάνοια γιατί ξεχάσαμε τα βασικά λόγια του Χριστού: «μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω» ή «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». Χωρίς μετάνοια βγαίνουμε έξω από το δρόμο της χριστιανικής πίστης, έξω από την πίστη της Βίβλου, έξω από την πίστη του λαού του Θεού, του λαού του Αβραάμ και του Ισαάκ, των προφητών και του ίδιου του Ιησού Χριστού, καθώς και των αγίων της Εκκλησίας.
Πήγαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Εκεί που παλαιότερα οι ευσεβείς χριστιανοί εξομολογούνταν κάθε εβδομάδα, ακόμη όταν δεν υπήρχε λόγος, τώρα αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Εκεί όπου όλη η χριστιανική πίστη ήταν γεμάτη κανόνες και απαγορεύσεις, τώρα έχουν εξαφανιστεί γενικά οι κανόνες και οι απαγορεύσεις. Εκεί που σε κάθε υπόθεση ρωτούσαμε τι διδάσκει η Εκκλησία, τώρα γενικά δεν μας ενδιαφέρει τι διδάσκει η Εκκλησία.
Σταδιακά διαμορφώνεται ένας άτονος χριστιανισμός που δεν έχει μετάνοια. Αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα που σχετίζεται με την κατάσταση της Εκκλησίας και των πιστών σε όλο τον δυτικό κόσμο. Αλλά δεν υπάρχει χριστιανισμός χωρίς μετάνοια. Αν ξεχάσουμε την μεταμέλεια, η πίστη μας δεν έχει περιεχόμενο. Τότε ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι Θεός που μιλάει, αποκαλύπτει τον εαυτό Του. Ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι σωτήρας, ότι ελευθερώνει τον άνθρωπο από τη σκλαβιά του κακού, ελευθερώνει το λαό Του από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και τον καθοδηγεί στην ελευθερία, είναι δηλαδή διδάσκαλος και νομοθέτης. Ξεχνάμε ότι με τον Θεό έχουμε μια σχέση Διαθήκης, μια συνθήκη πίστης και αφοσίωσης, μια σχέση στενή στην οποία πρέπει συνεχώς να προοδεύουμε. Ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι ο ύψιστος κριτής των ανθρώπων και σε Αυτόν θα δώσουμε λόγο για τη ζωή μας.
Ας θυμηθούμε ότι στην αρχή υπάρχει η ευσπλαχνία του Δημιουργού, ο οποίος παρέχει ύπαρξη, ζωή και νόημα στα πάντα. Στο τέλος, υπάρχει πάλι η ευσπλαχνία του Θεού, ο οποίος συγκεντρώνει τα διασκορπισμένα και χωρισμένα τέκνα Του σε κοινωνία ζωής και ενότητας. Μετάνοια είναι η επιστροφή στην πατρική αγκαλιά, στη θεραπεία και στη συμφιλίωση της πατρικής αγάπης.
Πρέπει λοιπόν ως άτομα, ως κοινότητες και ως ενορίες να θέσουμε εκ νέου το θέμα της μετάνοιας στο κέντρο της ζωής μας, να κάνουμε τον αγώνα εναντίον της αμαρτίας καθημερινό μας αγώνα, για να είμαστε αληθινά μαθητές του Χριστού, μαθητές που είναι κοντά Του και τον ακολουθούν πάνω στα δικά Του ίχνη.
JA
